۲ برادر، یکی «مهدی» و یکی «مجید» ۲۷ سال پیش، درست در چنین روزی از کرمانشاه که آن روزها باختران خوانده می شد، عازم سردشت بودند تا منطقه عملیاتی جبهه های غرب را شناسایی کنند، اما در همین اثنا و در درگیری با نیروهای ضد انقلاب به شهادت می رسند. مهدی می گفت: «این سفر، ما را دربست می برد بهشت. خواب دیده ام».
رویای مهدی، صادقه بود. آن روزها اما آبان ۶۳ بود و خیلی از سرداران نسل اول سپاه به شهادت رسیده بودند. تابوت پشت تابوت. گل لاله پشت گل لاله. این ۲ برادر از همین سلسله بودند. برادر بزرگ تر فرمانده لشکر ۱۷ علی بن ابی طالب بود و برادر کوچکش، در تیپ ۲ همین لشکر، فرمانده اطلاعات عملیات. خاکی بودند و فروتن. دقت عجیبی داشتند به بیت المال.
مادرشان در وصف مهدی می گوید؛ «وقتی رسیدیم دزفول و وسایل مان را جا به جا کردیم، گفت: می روم سوسنگرد. گفتم: مادر! منو نمی بری، اون جلو رو ببینم؟ گفت: اگه دلتون خواست، با ماشین های راه بیایید. این ماشین مال بیت الماله».
القصه! آن روزها رسانه های دشمن، شهادت این ۲ برادر را نمادی از این گرفتند که دامن سپاه از نیروی خبره، قوی و دانشمند، متاثر از ۴ سال جنگ، -البته تا آن مقطع- خالی شده و تا می توانستند زدند و رقصیدند.
نشان به آن نشان که یکی از سناتورهای وقت آمریکا، نیم روزی بعد از شهادت برادران شهید ما، سپاه را «نیروی بی سردار» خواند که عن قریب است همه فرماندهان رده بالا و موثرش کشته -بخوانید شهید- شوند. این خوشحالی اما بر ملت شریف ایران گران آمد. اول کسی که پشت میکروفن رفت و در شهر زادگاه این شهیدان، یعی قم، دندان خنده های دشمن را شکست، جز مادر این شهیدان نبود. این شیرزن چنان لسان «زینب» در کام گرفت و چنان خطبه ای خواند، که در همه رسانه های جناح دوست و دشمن منعکس شد.
این مادر مکرمه در جایی از سخنانش، بیش از سینه دوست، کینه دشمن را خطاب قرار داد و گفت: «من بسیار شرمنده ام که جز این ۲ فرزند، چیز دیگری برای قربانی کردن در راه اسلام ندارم، اما همرزمان مهدی و مجید، عن قریب است که انتقام خون شهدا را از دشمن بگیرند. آنچه در سپاه به وفور یافت می شود، سردار عاشورایی است. خون مهدی و مجید، قوی تر خواهد کرد سپاه را».
قصه البته به اینجا ختم نشد. خیلی زود جانشین مهدی در لشکر ۱۷ علی بن ابی طالب، مشخص شد و سردار اسماعیل صادقی، که خود بعدها به کاروان شهدا پیوست، فرمانده لشکر قم شد.
رئیس جمهور وقت که رئیس شورای عالی دفاع هم بود، در پیامی به سردار اسماعیل صادقی نوشت: «بی شک این خون های پاک، همگان را در پی گیری هدف های بزرگ اسلامی، مصمم تر و بازوی پرتوان رزمندگان را نیرومندتر می سازد».
روزگار گذشت، جنگ تمام شد، اما یک وجب از خاک ما، دست دشمن نیفتاد. سپاه در خلال جنگ، سرداران زیادی از دست داد، اما خیلی بیشتر از تعداد سرداران شهید، موفق شد که سرداران رشید و آماده شهادت تربیت کند که «شهدای غدیر» از جمله ایشان اند.
باز هم القصه! پس از شهادت «حسن تهرانی مقدم» و دیگر همسنگرانش، دشمن دوباره همان راه گذشته را می رود و اینگونه در بوق و کرنا می کند که سپاه، تنها مغز متفکر علمی-نظامی اش را از دست داده است و دیگر کسی نیست که موشک شهاب ۳ بسازد!! خامنه ای اما این بار در لباس مقدس فرماندهی کل قوا به میدان آمد و پیام دیگری صادر کرد و صورت دشمن را با یک سیلی حیدری، سرخ کرد که؛ «خدا را شکر که محصول تلاش های آنان هم اکنون در اختیار مردان جهاد است و تربیت شدگان آن مجموعه، از کفایت لازم برای ادامه آن خط نورانی برخوردارند. عزیزان من! امیدوار به تفضل بی انقطاع حضرت حق، و با استمداد از ارواح شهیدان تان، تلاش و همت را دو چندان کنید تا همه بیش از پیش بدانند که شهادت برای ما توفیقی الهی و مایه برکت و عروج برتر است».
دشمن بدبخت گمان کرده بود بعد از مهدی و مجید، سپاه قادر نیست، حسن تهرانی مقدم پرورش دهد، اما شهدای غدیر، با خون سرخ شان، دگربار پرده از این حقیقت برداشتند که سپاه، قائم به نام نیست، بلکه قائم به مرام است. در این مرام عاشورایی، ممکن است علمداری به کاروان شهدا بپیوندد، اما عَلَم عِلم و ایمان و خودباوری، هرگز بر زمین نخواهد افتاد. نکته ای که پیش از این، البته سردار شهید لشکر ۱۷ علی بن ابی طالب قم به آن در وصیت نامه خود اشاره کرده بود؛ «اولین شرط لازم برای پاسداری از اسلام، اعتقاد داشتن به امام حسین است. هیچ کس نمی تواند پاسداری از اسلام کند در حالی که ایمان و یقین به اباعبدالله الحسین نداشته باشد. اگر امروز ما در صحنه های پیکار می رزمیم و اگر امروز ما پاسدار انقلاب مان هستیم و اگر امروز پاسدار خون شهدا هستیم و اگر مشیت الهی بر این قرار گرفته که به دست شما رزمندگان و ملت ایران، اسلام در جهان پیاده شود و زمینه ظهور حضرت امام زمان(عج) فراهم گردد، به واسطه عشق، علاقه و محبت به امام حسین است. من تکلیف می کنم شما رزمندگان را به وظیفه عمل کردن و حسین وار زندگی کردن. در زمان غیبت کبری به کسی منتظر، گفته می شود و کسی می تواند زندگی کند که منتظر باشد؛ منتظر شهادت، منتظر ظهور امام زمان(عج). خداوند امروز از ما همت، اراده و شهادت طلبی می خواهد».
سلام برادران زین الدین. سلام شهدای غدیر. سلام شهدای عرفه. سلام احمد کاظمی. سلام شهید یزدانی. سلام همت. سلام باکری. سلام قطعه سرداران بهشت زهرا. سلام سپاه. سلام سرداران سپاه. سلام آقا عزیز. سلام قاسم سلیمانی. سلام شهاب ۳ و سلام شاگردان حسن تهرانی مقدم. خیلی از شما به شهادت رسیده اید و خیلی از شما تا مرز شهادت رفته اید و یکی تان که بارها به شهادت رسیده به قول قشنگ «آقا». خون شما فقط در رگ های خودتان نیست، در رگ حیات یک ملت است. شما سرداران سپاه اسلام اید. خون شما شعبه ای از جوشش خون مطهر عاشوراست.
یزیدیان، چه کینه ای از شما پاسداران انقلاب اسلامی به دل گرفته اند. عصبانیت آمریکا و اسرائیل از سپاه، و از سرداران سپاه، نشان می دهد که شریف ترین ستاره های حضرت ماه، کارشان را بلدند؛ گیرم بخشی شان در آسمان و بعضی شان در زمین. برادران زین الدین! ما به یمن خون شما، شهاب ۳ را ساختیم. برادران شهید غدیر! به زودی برداشت می کنیم کاشته های شما را در دل زمین خودکفایی. برادر بزرگ تر شهاب ۳ در راه است. مادر زین الدین ۲۷ سال پیش، شعار نمی داد.
روزهای جنگ، یادش به خیر! نزدیک عملیات بود. می دانستم مهدی دختردار شده. یک روز دیدم سر پاکت نامه از جیبش زده بیرون. گفتم: «این چیه؟» گفت: «عکس دخترمه». گفتم: «بده ببینمش». گفت: «خودم هنوز ندیدمش». گفتم: «چرا؟» گفت: «الان موقع عملیاته. می ترسم مهر پدر و فرزندی، کار دستم بده. باشه برای بعد».
می ترسم مهر من و شهید کار دستم بدهد، و الا با اشک می نوشتم این نوشته را. بغض دارد کلمات… بغض دارد!
حسین قدیانی
